ÇİN’in Sincan Uygur Özerk Bölgesi’nden gezmek için geldikleri Türkiye’den, Çin Hükümeti’nin bölgedeki siyasetleri nedeniyle geri dönemeyen ve yıllardır çocuklarından haber alamadıklarını söyleyen Uygur Türkü anneler, “Bizim çocuklarımız çocuk değil mi?” diyerek, feryat etti.
Meryem Ablimit, Sudinnisa Abdılıtip, Patma İmir, Emine Muhammet, Kalbinur Tipsin ve Reyhan Ahmed, 2016 yılında Çin’in Sincan Uygur Özerk Bölgesi’nden gezmek için Türkiye’ye geldi. Lakin 6 kadın Çin Hükümeti’nin uyguladığı siyasetler nedeniyle geri dönemedi. O tarihten bu yana çocuklarından haber alamayan anneler, seslerini duyurmaya çalışıyor.
Yıllardır farklı oldukları çocuklarının yaşayıp yaşamadıklarından bile haberdar olmayan anneler ismine konuşan Reyhan Ahmed, “Ben, 2016 yılının Şubat ayında yasal yollardan, Çin Hükümeti’nin verdiği pasaportla, müsaadeyle Türkiye’ye geldim. Yalnızca seyahat emeliyle geldim lakin sonra dönemedim. Yanımda gördüğünüz anneler de tıpkı formda 2016 yılında ziyaret için gelen anneler. Geldikten sonra vatanımıza dönemedik, burada kaldık. Ve bizim Çin’de kalan 18 yaşından küçük suçsuz, hatasız çocuklarımız beş yıldır orada annesiz, babasız tek başına ömür çabası vermekte” dedi.
“İNSANLIĞIN BUNDAN HABERDAR OLMASINI İSTİYORUZ”
“Biz hatasız, hiçbir canlıya ziyan veremeyecek olan çocuklarımızın sesini duymak, hayatta olduklarını bilmek istiyoruz” diyen Ahmed kelamlarına şöyle devam etti:
“İki yıldır çocuklarımızı araştırıyoruz, telefonumuz 24 saat elimizde fakat bir kez arayıp, ‘Anne sapasağlamım’ diyemedi. Telefonumu 24 saat yanımda taşıyorum fakat kızımın sesini duyamıyorum. İnsanlığın bundan haberdar olmasını ve çocuklarımızı kurtarmamız için yardımcı olmalarını istiyoruz. İki yıldır uğraşımıza devam ediyoruz fakat bir sonuç yok. Biz anneler olarak devam edeceğiz, çocuklarımızı tek başına, yalnız bırakmayacağız son nefesimize kadar.”
“BİZİM ÇOCUKLARIMIZ ÇOCUK DEĞİL Mİ?”
Yardım beklediklerini söyleyen Reyhan Ahmed; “Bütün devlet liderlerinden, Türkiye’den, Amerika’dan, Fransa’dan, Almanya’dan, Japonya’dan her devlet liderinden yardım bekliyoruz. Çünkü bu, annelerimizin tek başına yapabileceği bir şey değil artık. Annelerimiz ellerinden gelen her şeyi yaptı lakin artık bu bir annenin yapabileceği bir şey değil. O yüzden bütün insanlara sesleniyorum. Hukukçulara, sisyasetçilere, davacılara, insan hakları örgütlerine, bayan hakları örgütlerine, çocuk hakları örgütlerine sesleniyorum; Bizim çocuklarımız çocuk değil mi? Bizim çocuklarımızın ‘anne’ diye seslenme hakkı yok mu? Bizim çocuklarımızın ‘baba’ diye seslenme hakkı yok mu? Bizim çocuklarımızın ailesiyle keyifli mesut yaşamaya hakkı yok mu?” tabirlerini kullandı.
“DAYANACAK GÜCÜMÜZ KALMADI”
Annelerin çocuklarına kavuşmak için ellerinden gelen her şeyi yaptığını belirten Reyhan Ahmed; “Beş koskoca yıl geçti, beş Kurban Bayramı, beş yıldır bayramlar geçip gidiyor, biz anneler bu beş sene içerisinde şu kadarcık bir sevinç yaşayamadık. Bağrımıza taş basarak, ağlayarak geçiriyoruz her günümüzü. Bir lokmayı rahat boğazımızdan geçirdiğimiz yok. Annelerimiz artık acılarına dayanamıyor, çocuklarına olan hasretlerine dayanamıyor. 8 Mart Dünya Bayanlar Günü’nde İstanbul’dan Ankara’ya bayan haliyle iki kent ortasında yürüyerek yola çıktık. Yalnızca şu çocuklarımızdan haber alabilmek için. Bizim annelerimiz bütün hayatını kanunlara uygun formda yaşamış anneler. Hiçbir cürmü yok, şu çocukların da hiçbir cürmü yok. Teknoloji bu kadar gelişmişken çocuklarımızın sesini duyamıyoruz. Artık lütfen bizi daha fazla bekletmeyin, bekleyecek halimiz kalmadı. Çocuklarımıza, annelerimize acıyın bize yardımcı olun” formunda konuştu.
“DOĞURDUĞUM ÇOCUĞUMU TANIMIYORUM”
8 aylıkken ayrıldığı kızını yıllar sonra Çin Hükümeti’nin bir toplama kampından yayınlanan toplumsal medya görüntüsünde gören Kalbinur Tipsin da “Beş yıldır Türkiye’de yaşıyorum, Çin pasaportuyla geldim. Hiçbir suça karışmadım, beş yıldır beş çocuğumdan hiç birine ulaşamadım. Yaşıyorlar mı, hayattalar mı bilgi alamadım. Senelerce bekledim, yarın haber gelir, öbür gün haber gelir dedim fakat şu ana kadar hiçbir formda ulaşamadım. Sekiz aylıkken ayrıldığım çocuğumu, kendi karnımda taşıdığım, doğurduğum çocuğumu tanımıyorum. Bu nasıl bir dünya? Beş yıldır çocuklarıma ulaşamıyorum. Şu fotoğraftaki benim kızım, toplama kampına götürülmüş, toplumsal medyada paylaşılan bir videoda gördüm. Çocuklarımın bana muhtaçlığı varken ben burada, babası mahpusta. Babası Türkiye’ye gelip gittiği için 15 sene mahpus cezası verdiler. Kabahati yalnızca Türkiye’ye gelmek. Fakat Çinliler gelip gidiyor onlara ceza vermiyorlar, yalnızca Uygurlara ceza veriyorlar” dedi.
( )
