KAHRAMANMARAŞ‘ta, öz annelerinden şiddet ve azap gören Mehmet (14) ve İsa (13) kardeşlere Hüseyin ve Ayşegül Kaygılı çifti kollayıcı aile oldu. Yaşadıkları travmayı 7 yıldır yanında kaldıkları, ‘Anne-baba’ dedikleri Kaygılı çifti sayesinde atlatan kardeşler, “Yanlarında olduğumuz hami aile keşke gerçek anne-babamız olsa” dedi.
Mehmet ve İsa kardeşler küçük yaşlarda öz annelerinin şiddet ve azabına maruz kaldı. Kardeşlerin yaşadıklarından haberdar olan Aile, Çalışma ve Toplumsal Hizmetler Vilayet Müdürlüğü, harekete geçip çocukları muhafaza altına alarak yurda yerleştirildi. Bedenlerinde sigara söndürülen 2 kardeş, bir müddet yuvada kaldıktan sonra Aile, Çalışma ve Toplumsal Hizmetler Bakanlığı’nın hayata geçirdiği hami aile projesi kapsamında 2014 yılında Hüseyin ve Ayşegül Kaygılı çiftine verildi. O periyot Cuma Ali ve (15) Elif (11) isminde 2 çocukları olan Kaygılı çifti, Mehmet ve İsa’ya konutlarının kapısını açarak, onlara sevgi ve şefkatlerini gösterip anne ve babalık yaptı. Bu süreçte Hüseyin-Ayşegül Kaygılı çiftinin İbrahim (6) ve Mislina (4) isminde 2 çocuğu daha oldu.
AİLE SEVİGİSİ BAŞARIYI GETİRDİ
Kahramanmaraş’ta gözetici aile yanında olan 215 çocuğun ortasında yer alan Mehmet ve İsa yaşadıkları travmayı sevgi ve şefkatin olduğu sıcak bir yuva sayesinde atlattı. Okulla da tanışan iki kardeş, gözetici ailenin çocuklarıyla da düzgün anlaştı ve Hüseyin ile Ayşegül Dertli’yi anne ve baba, çocuklarını da kardeş olarak gördü. Sıcak aile ortamı Mehmet ve İsa’nın hem derslerine hem de sportif faaliyetlerine muvaffakiyet olarak yansıdı. İki kardeş hem okullarında hem de okullar ortası turnuvalarda katıldıkları güreş ve atletizmde madalyalar kazandı.
‘SEN NE VAKİT DÖVECEKSİN?’
Aradan geçen 7 yılda esirgeyici ailenin ötesinde Mehmet ve İsa’nın kendi öz çocukları üzere olduğunu belirten Ayşegül Kaygılı, kardeşlerin meskene birinci geldiğinde ruhsal olarak çöküntü halinde olduğunu söyledi. Mehmet ve İsa’nın birinci vakitlerde dövülme kaygısıyla yaşadığını ve yaşadıkları travmayı 3 yılda güç atlattığını kaydeden Ayşegül Kaygılı, şöyle konuştu:
“2 çocuğum vardı, bunlar geldikten sonra 2 çocuğum daha oldu. Yani 6 tane çocuğum var ve hiçbirini seçemem, 6’sı da birbirinden farksız. Geldiklerinde kavgalıydılar, büyük küçüğü dövüyordu. ‘Neden bu türlü yapıyorsun?’ dediğimde ‘Gücü yeten gücü yeteni döver’ derlerdi. Yatarken geceleri üzerlerini örtmeye gittiğimizde korkarak kalkarlardı ‘Beni dövmeye mi geldin?’ diye. Yere bir tabak düşse, çabucak dayak yiyecekmiş üzere elini kaldırıp savunmaya geçerlerdi. ‘Niye bu türlü yapıyorsunuz?’ diye sorduğumda ‘Biz daima bu türlü gördük. Annemiz bizi daima döverdi. Sen ne vakit vuracaksın?’ derlerdi. Biz de ‘Kırıldı diye dövmeyiz’ diyerek onlara sevgiyle yaklaştık. Çok şükür onları aştılar ve düzgünler. 7 yıldan beri birlikteyiz, çok memnunuz.”
‘KORKUDAN YATAKTAN FIRLIYORLARDI’
Aynı vakitte Kahramanmaraş Esirgeyici Aile Derneği Lideri olan Hayati Sıkıntılı ise Mehmet ve İsa’nın şiddete maruz kaldığını, bedenlerinde sigara yanığı dahi olduğunu söyledi. Bilhassa İsa’nın bedeninde geçmişten kalan şiddetin izlerinin bulunduğunu lisana getiren Kaygılı, ‘Çocuklarım’ dediği Mehmet ve İsa ile tanışmalarını ve ortadan geçen 7 yılı şöyle anlattı:
“Bu kardeşler 3 aileden dönen çocuklardı. Kurumdaki arkadaşlar bize durumlarını anlattı ve ‘Siz, son şanslarısınız. Bu taşın altına elinizi koyun’ dediler. Hanımla yapabiliriz’ diyerek iki kardeşi aldık ve 7 yılı geride bıraktık. Ve çocuklarımız bayağı bir değişti, birinci günden bugüne çok fark var çocuklarımız ortasında. Çok sıkıntı çocuklardı. Daima şiddet görmüşler. Anne-baba, büyük-küçük, hiçbir saygıyı bilmiyorlardı. Hepsini biz öğrettik, sıfırdan yetiştirdik. Hatta birinci geldiklerinde yataktan fırlıyorlardı. Dehşetlerinden yataktan resmen fırlıyorlardı. Daima şiddet uygulanmış ve çok korkmuşlar. Artık şükürler olsun benim çocuklarım çok güzel durumdalar, toparlandılar. Çok değişik bir his ve şu anda keyifli, mesut devam ediyoruz. Bunlar geldiğinde 2 çocuğum vardı, daha sonra 2 çocuğum daha oldu ve şu anda 6 çocuğum var. Aile ortamı olduğu için çocuklar çok âlâ anlaşıyor. Hepsine de birebir sevgi ve şefkatle yaklaşıyoruz. Çocuklar da kendi ortalarında ağabey-kardeş oldular. Birinci günden bugüne kadar daima bize ‘Baba-anne’ diye hitap ederler. Bizleri birinci günden kabullendiler ve çocuklara özgüven geldi.”
‘KENDİMİ SAVUNMAYA ÇALIŞTIM ANCAK YENİDEN DE ŞİDDET GÖRDÜM’
Dertli ailesinin yanında kalan Mehmet ve İsa ise çok keyifli. Geçmişte yaşadıklarını hatırlamama ismine öz annelerinin kendilerine yaşattıklarının ayrıntısına girmeyen kardeşlerden Mehmet, çok zorluklar çektiğini belirterek, “Ailemle yaşarken çok zorluk çektim. Makûs davranıyorlardı. Babamı hiç görmedim, annemi gördüm. Annem de zati çok meskende olmazdı, yanımıza bakıcı koyar giderdi. Okula bile göndermezlerdi, ben kendi imkânlarımla gitmeye çalışırdım. Bakıcı çok kabaydı, zorla, döverek işler yaptırıyordu. Ben fazla şiddet görmedim, çok ağır laflar ederdi lakin kardeşim çok şiddet gördü. Ben şiddete maruz kalmamak için kendimi savunmaya çalıştım fakat yeniden de şiddet gördüm. ‘Sizi bu aileye vereceğiz’ dediler. ‘Tamam’ deyip bu aileye geldik. Onlarla çok âlâ anlaştık ve anne-babalık yaptılar bize” diye konuştu.
‘ÖZ ANNEMLE GÖZETİCİ ANNEM ORTASINDA ÇOK FARK VAR’
Koruyucu ailenin kendisini ve kardeşini okula gönderdiğini, derslerinde başarılı olmaları için de gereken her türlü takviyesi verdiğini tabir eden Mehmet, “Bu aile çok hoş ve onlarla çok hoş günlerimiz geçti. Annemi, babamı çok seviyorum, bize kapılarını açtılar. Ağabeyime de teşekkür ederim bize odasını açtı. Öz annemle hami annem ortasında çok fark var. O şiddet uygulayıp zorla iş yaptırıp annelik yapmıyordu. Burada ise günlerimiz hoş geçiyor ve memnunuz. Bize düzgün davranıyorlar. Anne ve babamız devamlı yanımızda, onlar bizim güvencemiz” dedi.
‘BİR SEFER BİLE OĞLUM DEMEZDİ’
Küçük İsa da ağabeyi üzere esirgeyici ailenin yanında çok memnun olduğunu söyledi. Onların takviyesi sayesinde en son yapılan koşuda vilayet 3’üncüsü olduğunu belirten İsa, geçmişte ve hami ailenin yanında yaşadıklarını şöyle anlattı:
“Kendi ailemizdeyken bizi döverlerdi. Bize iş yaptırırlardı, yapmazsak vururlardı, küfrederlerdi. Bizi hiçbir yere götürmezlerdi, konuttan dışarı çıkarmazlardı, yanımızda bile durmazlardı. Annemin yanındayken ‘Anne’ deyince her gün dövdüğü aklıma geliyordu. Bu aileye gelince bize âlâ davrandılar, 2 kardeş vardı ve sağ olsunlar anne ve babasını, konutlarını bizimle paylaştılar. Bize çok güzel davrandılar, hiç görmediğimiz yerlere götürdüler. Bizi okula gönderdiler, orada başarılı olmamızı sağladılar, derslerimize yardım ettiler. Daha sonra bizi spora yönlendirip güreşe, koşuya gönderdiler. Onların dayanaklarıyla dereceler yaptık ve koşuda vilayet 3’üncüsü oldum. Burada anne deyince bizi kollayan, bizi seven, âlâ davranan aile aklıma geliyor. Eski annemiz bizi döverdi, bize hiç uygun bakmazdı, yanımızda olmazdı, bir defa bile ‘Oğlum’ demezdi. Yanımıza bir bakıcı bırakır, o da yapması gereken işleri bize yaptırırdı.”
‘KORUYUCU AİLE KEŞKE GERÇEK ANNE-BABAMIZ OLSA’
Koruyucu ailenin çocuklarıyla da ağabey-kardeş üzere olduklarını tabir eden İsa, “Benden küçükler bana ‘Ağabey’, ben de onlara ‘Kardeşim’ diyorum. Ben büyük olana ‘Ağabey’ diyorum o da bana ‘Kardeşim’ diyor. Aramız çok âlâ. Annemle babam da hepimize eşit davranır, hiç ayrımcılık yapmazlar. Yanlarında olduğumuz hami aile keşke gerçek anne-babamız olsa. Bize o kadar uygun davranıyorlar ki. Eski annemiz bizi azarlardı, bunlar bizi seviyorlar, âlâ davranıyorlar, gece uyurken üzerimiz açık olsa üşümeyelim diye üzerimizi örtüyorlar” diye konuştu.
Evin en büyüğü Cuma Ali Kaygılı ise, Mehmet ve İsa’nın öbür kardeşlerinden hiçbir farkı olmadığını, onlarla çok uygun anlaştıklarını söyledi.
