ERZURUM’da misyon yapan, 19 yıllık hemşire Selda Coşkun (41), koronavirüs salgınıyla birlikte Artvin’deki ailesinin yanına gönderdiği kızı Alara Duru Durdak’a (8) 14 aydır sarılamadığını belirtti. Eşinden ayrıldıktan sonra kızı ile birlikte yaşamaya başladığını söyleyen Coşkun, “Salgını yavruma bulaştırırım diye çok korkuyordum ve bu nedenle onu ailemin yanına gönderdim. Müsaade alıp ziyaretine gittiğimde test yaptırıyorum. Zira annem kanser babam da kalp hastası. Evlat hasreti çekilmiyor” dedi.
Erzurum Atatürk Üniversitesi Araştırma Hastanesi Diyaliz Merkezi’nde görevli 19 yıllık hemşire Selda Coşkun, koronavirüs salgını nedeniyle başka olduğu kızı Alara Duru Durdak’ı uzun müddettir sarılıp öpemediğini söyledi. Coşkun, kızı Alara ile verilen molalarda cep telefonu ile manzaralı konuşarak
hasret gideriyor. Kızının, “Anne seni çok seviyorum. Bu hastalık ne vakit bitecek. Sana ne vakit kavuşacağım” kelamları karşısında ağlamamak için kendini zahmetle tutan Selda Coşkun, “Sabır kızım sabır. İnşallah kısa müddette bitecek ve tekrar bir ortaya geleceğiz” dedi. Kızından derslerine çok çalışıp, pandemi ile uğraşta çok kıymetli olan maske, aralık ve hijyen kuralarına uymasını isteyen Coşkun, el ele verilirse hastalığın yenileceğini söyledi.
KOKUMU BABAMDA BULMUŞ
Pandeminin hem ruhsal hem de aile hayatı olarak herkesi çok etkilediğini söyleyen Selda Coşkun, kendisini en çok yaralayanın aile hayatı kısmı olduğunu söyledi. Eşinden 2019 yılında ayrılan, pandemi başladığında kızına bakacak kimsem olmadığı ve riskli kümede çalıştığı için kızından ayrılmak zorunda kaldığını belirten Coşkun şöyle konuştu:
“14 ay evvel kızımdan ayrılmak zorunda kaldım. Onu memleketim Artvin’e ailemin yanına göndermek zorunda kaldım. Ailem de çok sağlıklı değil. Babam kalp, annem kanser hastası. Fakat buna karşın göndermek zorunda kaldım. En azından orada daha inançlı olur diye düşündüm. Natürel bu pandeminin bize yaşatmış olduğu ruhsal meşakkatler var. Yani her formda zahmetli güç bir süreçten geçiyoruz. Evlat sonuçta et tırnaktan ayrılmaz derler. Mümkün olduğu kadar yanına gitmeye çalışıyorum lakin gidemediğim vakitlerde günde en az 50 kez imajlı konuşuyoruz. O beni arıyor ben onu arıyorum. ‘Anne çok özledim. Ne vakit geleceksin? Anne bu ne vakit bitecek?’ Artık onu teselli edecek sözler bulamıyorum. Geceleri uyuyamıyorsunuz. Çok farklı bir bağ, çok farklı bir hasret yaşıyorsunuz, adeta nefes alamıyorsunuz. Nefes almadan yaşıyorsunuz. Kızımı buradan gönderdiğim vakit bana çaktırmadan benim pijamalarımı çantasına koymuş götürmüş. O 2,5 ay o pijamalarla yatmış. Bir gün beni aradığında ‘Anne çocuklar babalarının genlerini alır değil mi?’ dedi. Ben de düşünmeden bir anda ‘tabi’ dedim. Bunu niçin sorduğunu söyledim ve bana, ‘Dedemde senin kokun var anne, dedemi o yüzden çok seviyorum’ dedi. 14 aydır dedesiyle uyuyor. Gündüz çalışıyorsunuz, koşturuyorsunuz çok bir şeyiniz olmuyor lakin o karanlık çöktüğü vakit herkes kendi gecesini yaşamaya başladığında işte sizin de o vakit yaralarınız kanamaya başlıyor. İçim acıyor. Vaktimin birçoklarını kızımın odasında geçiriyorum. Albümlerine bakıyorum. Meskende kıyafetlerini güya giyilmiş bozulmuş üzere yine katlıyorum.”
Kızının pandeminin başlarında çok fazla etkilendiğini kaydeden Coşkun, “Anne kendine çok dikkat et, sakın ölme sen ölürsen ben ne yaparım kimle yaşarım’ diyordu” diye konuştu.
HASTALARIN MELEK ABLASI
Diyaliz merkezindeki hastaların kendisine ‘melek hemşire’ diye seslendiği Selda Coşkun’u ve öbür çalışanı çok sevdiklerini söyleyen hastalardan Keziban Akan, “22 yıldır diyalize giriyorum. 2005 yılında nakil oldum fakat apandistim patladığı için çıkarmak zorunda kaldılar. Selda Hanım benim kardeşim üzere. İki bin yılından beri tanışıyoruz. Aileden daha öteyiz. Kendisi evladından ötürü üzülüyor. O uzakta bu burada çalışıyor. Yakınlık göstermeye çalışıyoruz lakin evladı üzere hiç kimse olamaz. Onlara da çok üzülüyoruz” sözlerini kullandı.
