Hekim, ağır bakımda vasiyetini yazdıran koronavirüsü anlattı

ERZURUM’da, koronavirüse yakalandıktan sonra ağır bakıma alınan, güçlü bir tedavi sürecinin ardından sağlığına kavuşan öğretim üyesi Dr. İbrahim Hakkı Tör (37), yaşadıklarını anlattı. Ağır bakımdakilerin mevtle burun buruna geldiğini vurgulayan Dr. Tör, “Şiddetli sırt ve bacak ağrılarıyla uykusuz geceler geçirdim. Etrafımdakilerle bağlantıya geçmek istiyordum lakin sesim çıkmıyor, nefesim yetmiyordu. Vasiyetimi yakın dostuma gönderdim. Taburcu olduğumda birinci işim ağır çöküntüyle yazdığım vasiyeti yırtmak oldu. İnsanlara bunu yaşatan virüsten korunmanın tek yolu aşı yaptırmak” dedi.
Erzurum Kent Hastanesi’nde Anestezi ve Reanimasyon Uzmanı ve Başhekim Yardımcısı öğretim üyesi Dr. İbrahim Hakkı Tör, geçen yıl 28 Kasım’da koronavirüse yakalandı. Evli ve 2 çocuk babası Dr. Tör, durumu ağırlaşınca yoğun bakım servisinde tedaviye alındı. Öleceğini düşünen Dr. Tör, başta çocuklarının geleceğine yönelik planlarını sıraladığı vasiyetini yazıp en yakın arkadaşına gönderdi. Bir haftalık ağır bakım sürecinin akabinde Dr. Tör, servise alındı. İbrahim Hakkı Tör, tedaviyle hastalığı yenip, sıhhatine kavuştu.
Anne ve babasından hastalığını gizlediğini belirten Dr. Tör, eşi ve çocuklarının sıkıntı günlerden geçtiğini belirterek taburcu olur olmaz birinci işinin vasiyeti yırttığını açıkladı. Sağlıkçı olduğu için ağır bakımdaki hastaların çektiği kasvetleri ve son nefeslerini verirken yaşanan zahmeti çok güzel bildiği için durumunun berbata gitmesiyle psikolojisinin bozulduğunu anlatan Dr. İbrahim Hakkı Tör, sırası gelenlerin beklemeden aşı olması gerektiğini söyledi. 
‘ÖLÜME ÇOK YAKLAŞTIM’
Pandemi sürecinde ailesinden uzak kaldığını ve hastalığa yakalanınca daha çok hasret duyduğunu anlatan Dr. Tör, ağır bakım sürecinde yaşadıklarını şöyle anlattı:
“Covid-19 salgını başlarda meçhul süreçti. Bu süreçte temaslı olduğumuz için ailemizden uzakta misafirhanelerde kalıyorduk. Annemden, babamdan, eşimden, çocuklarımdan uzak yaklaşık 3 ay geçirdim. Balkondan çocuklarımı görüp el sallıyordum. 28 Kasım 2020’de halsizlik hissetim ve test verdim. Sonuç olumlu çıkınca hastanedeki odamdan hiç çıkmadım. Kendimi izole ettim. 9 gün çok uygundum. 9 gün sonrasında denetim testi verdim ve olumlu çıkınca moral olarak çöktüm ve o beni çok etkiledi. 10’uncu günün sabahında kendimi hiç âlâ hissetmiyordum. Ateşimi ölçtüğümde 41 dereceydi. Çabucak acile geldik. Çekilen tomografiyle ciğerlerimde ciddi tutulum vardı. Teneffüs derdi oluştu. Oksijen saturasyonum olağan kıymetin bayağı altındaydı. Bir hafta ağır bakımda kaldım. Mekanik ventilatör dediğimiz makineye bağlamanın kıyısından döndüm. Yatarken bile hareket edemiyordum. Hareket ettiğim an nefes darlığı kalp çarpıntısı oluşuyordu. Hiçbir gereksinimimi karşılayamaz oldum. Sırt ve bacak ağrılarıyla uykusuz geceler geçirdim. Telefonu elime aldığımda yaklaşık 500 yanıtsız davet vardı. Etrafımdakilerle irtibata geçmek istiyordum lakin sesim çıkmıyor, nefesim yetmiyordu. İmajlı de olsa irtibat kurmak moral açısından çok uygun oluyordu. Ağır bakımdaki birinci 3 günüm çok makus geçti. Oksijen maskesini çıkarınca saturasyon bedellerim çok düşüyordu ve kalp atışım 200’lere kadar çıkıyordu. Hastalardan bildiğim süreç olduğu için daha da kötüleşeceğimi varsayım ediyordum ve vasiyetimi yazmaya karar verdim. Eşime her şeye hazırlıklı olmasını söyledim. Beklenmedik bir şey olursa makineye bağlanırsam ya da ağır bakımdan çıkamazsam kime ne kadar borcum olduğunu, nelerimin olduğunu, neleri yapıp neleri yapmamaları gerektiğini bilhassa çocuklarımın eğitimine çok kıymet verilmesini istedim. Bu vasiyeti yakın bir dostuma gönderdim. Taburcu olduğumda ise birinci işim ağır çöküntüyle yazdığım vasiyeti yırtmak oldu.”
‘ÇOK GÜÇ BİR SÜREÇTİ’
Koronavirüsün hem bedensel hem de duygusal olarak kendisini çok yıprattığından bahseden Dr. Tör, “İnsan çöküyor. Olağan formda almanız gereken havadan yoksun kalıyorsunuz. Bu süreci çok yeterli bilen ağır bakımda çalışan bir tabip olarak sürecin nasıl sonlanacağını bile bile o yolda gidiyorsunuz. Evet güç bir süreçti. Benim kızlarım çok küçük, biri 3 oburu 6 yaşında. Vakit zaman akıllarına gelince bir şey mi olacak? korkusu daima akıllarında. Tekrar rahatsızlanırım diye hastaneye gelmeme müsaade vermiyorlar. Ağır bakımın vilayet günü ve servise alınınca kızlarım ve eşimle görüntülü konuştum. Bu süreçte eşim bütün yükü her şeyiyle sırtlandı. Ben ona “Bir şeylere hazırlıklı olman gerekiyor, güçlü olman lazım” dedim. Dışarıdan bakıldığı üzere değil. Her şeyi canlı yaşıyoruz ancak yansıtamadığınız vakitler oluyor. Güçlü durmak zorunda kalıyorsun. Bu süreçte akılda kalan asıl değerli şey sizi sevenlerin dudaklarındaki dualar size bakışlarındaki o umut ışığı oluyor. Hakikaten çok duygusal bir süreç. Hastalıktan sonra çabucak iki doz aşımı yaptırdım. Sağlıkçı arkadaşlarımdan aşı olup da müspet olanlara rastladık ancak kronik rahatsızlıkları olmasına karşın hafif atlattılar. Ağır bakımda tedavi olana rastlamadım. Etrafımdaki herkesi aşı olmaları konusunda uyarıyorum” diye konuştu.