Berna YILMAZ / İSTANBUL – Milletlerarası Çalışma Örgütü’nün (ILO) yayınladığı ‘Çocuk Personelliği: 2020 Global Varsayımlar, Eğilimler ve Önümüzdeki Yol’ raporuna nazaran çocuk emekçilerin sayısı 4 yılda 8,4 milyon artarak dünyada 160 milyona yükseldi. Hususla ilgili değerlendirmelerde bulunan Prof. Dr. İsmet Galip Yolcuoğlu, “Çocuk işçiliğinde duygusal ve ekonomik sömürü boyutu vardır. Yapılan çalışmalar, az gelişmişlik kriterlerinin çabucak hepsi ile çocuk istihdamı ortasında bir kısır döngü bağlantısı bulunduğunu ortaya koyuyor. Ülkelerdeki eğitimsizlik, yapısal ekonomik meseleler ve yoksulluk, işsizlik sorunu çözümlenemediği sürece, çocuk istihdamı sorunu da kaçınılmaz biçimde devam edecektir” dedi.
Memleketler arası Çalışma Örgütü (ILO) ve UNICEF’in 12 Haziran Dünya Çocuk İşçiliğiyle Uğraş Günü nedeniyle ‘Çocuk Personelliği: 2020 Global İddialar, Eğilimler ve Önümüzdeki Yol’ raporunun yeni datalarını yayınladı. Rapora nazaran dünyadaki çocuk emekçisi sayısı, son 4 yılda 8.4 milyon artarak 152 milyondan 160 milyona yükseldi. Artışta Kovid-19’un da tesiri olduğu belirtilen raporda, 2000 ile 2016 ortasında çocuk çalışanların sayısında yaşanan 94 milyonluk azalmayla sağlanan düşüş eğilimini bilakis çevirdiği konusunda ikazlar yer aldı.
Bahisle ilgili değerlendirmelerde bulunan İstanbul Gelişim Üniversitesi Uygulamalı Bilimler Yüksekokulu Toplumsal Hizmetler Kısmı Öğr. Gör. Prof. Dr. İsmet Galip Yolcuoğlu, çocuk işçiliğinin en çok Afrika, Asya ve Pasifik’te göründüğünü, bu artışın en büyük nedenleri ortasında duygusal ve ekonomik sömürü olduğunu belirtti.
4 YILDA ÇOCUK PERSONEL SAYISI 8,4 MİLYON ARTTI
Çocuk işçiliğinin, büyük bir toplumsal sorun olarak birinci sefer 1800’lerde İngiltere’de başlayan Sanayi İhtilali periyodunda, günde 15 saat aç-susuz çalıştırılan fakir çocukların fark edilmesiyle, yavaş yavaş tüm dünyada gündeme gelmeye başladığını aktaran Prof. Dr. Yolcuoğlu, “Son iki yüzyıl boyunca ailelerin ‘yoksulluğu ve işsizliği’ nedeniyle geçimlerini sağlayamamaları, çocuk işçiliğinin en temel nedenleridir. TÜİK 2020 yılı ‘İstatistiklerle Çocuk’ raporuna nazaran ülkemizde 15-17 yaş kümesindeki çocukların çalıştırılma oranı yüzde 16,2’dir. Memleketler arası Çalışma Örgütü’nün yayınladığı ‘Dünya Çalışma Raporu’na nazaran çocuk istihdamı şu değişkenlerle ilgili olduğu belirlenmiştir: Çocuklar çok küçük yaşta çalıştırılmaya başlanıyor, uzun çalışma müddetleriyle çalıştırılıyor, gerek bedensel gerekse ruhsal açıdan kapasitelerini zorlayan şartlarda faaliyet gösteriyorlar, çok az bir fiyat karşılığı çalıştırılıyorlar, bedensel, ruhsal ve ruhsal gelişimlerini engelleyen ve daima tekrardan ibaret monoton işlerde çalıştırılıyorlar, baskı, dehşet ve tehdit altında çalıştırılıyorlar, sokaklarda çalıştırılıyorlar” dedi.
“ÇOCUKLAR DUYGUSAL VE EKONOMİK MANADA SÖMÜRÜLÜYOR”
Çocuk işçiliğinde duygusal ve ekonomik sömürü boyutu olduğunu belirten Prof. Dr. Yocluoğlu, “Çocuk duygusal ve ekonomik manada sömürülüyor. Bugün, durum daha da vahim. Zira Kovid-19’un tesirleriyle de milyonlarca çocuk risk altında. 4 yıl evvel çocuk personel sayısı dünyada 152 milyondu. Türkiye’de ise bu sayısının 800 bin civarında olduğu kestirim ediliyordu. Milletlerarası Çalışma Örgütü (ILO) ve UNICEF’in 12 Haziran Dünya Çocuk İşçiliğiyle Gayret Günü öncesinde yayınladığı ‘Çocuk Personelliği: 2020 Global Kestirimler, Eğilimler ve Önümüzdeki Yol’ raporun şimdiki datalarına baktığımızda, çocuk personel olarak çalışanların sayısının son 4 yılda 8,4 milyon artarak dünyada 160 milyona yükseldiğini görüyoruz” dedi.
AZ GELİŞMİŞLİK KRİTERLERİ İLE ÇOCUK İSTİHDAMI ORTASINDA KISIR DÖNGÜ VAR
Çocuk işçiliğinin 72 milyonla Afrika’da, akabinde 62 milyonla Asya ve Pasifik’te yaygın biçimde görüldüğünü belirten Prof. Dr. Yolcuoğlu, “Çocuk işçiliğinin az gelişmiş ülke ekonomilerinde daha yaygın oluşu, bu sorunun ‘azgelişmişlik kriterleri’ ile olan ilişkisini gündeme getirmektedir. Yapılan çalışmalar, azgelişmişlik kriterlerinin çabucak hepsi ile çocuk istihdamı ortasında bir kısır döngü ilgisi bulunduğunu ortaya koyuyor. Dahası, bu ilgi o ülkelerdeki azgelişmişliğin daima hale gelmesine ve kurumsallaşmasına yol açmaktadır. Çocuk personelliği sorunu, genel olarak ülkenin içinde bulunduğu sosyo-ekonomik ve ekonomi-politik sorunlardan farklı tutulamaz ve tahlile yönelik önlemlerin geniş çaplı tüm güçsüz ve savunmasız nüfusu kapsayan ‘sosyal politikalar’ gerektirdiği ortaya çıkmaktadır” diye konuştu.
MEMLEKETLER ARASI ÖRGÜTLER VE ÖBÜR ÜLKELER NASIL BİR YOL İZLİYOR?
Prof. Dr. Yolcuoğlu, dünyada memleketler arası örgütlerin ve ülkelerin çocuk personelliği ile çabada izlediği yol haritasına ait, “BM’de Kasım 1989’da Çocuk Hakları Kontratı kabul edilmiş, taraf ülkeler tüm dünya çocuklarının ‘yaşama, gelişme, sıhhat, eğitim, bakım, korunma’ haklarına sahip olduğunu kabul etmişlerdir. Ülkemiz bu mukaveleyi 1995’te onaylamıştır. Lakin ülkelerdeki eğitimsizlik, yapısal ekonomik problemler ve yoksulluk, işsizlik sorunu çözümlenemediği sürece, çocuk istihdamı sorunu da kaçınılmaz biçimde devam edecektir. Bu mevzuyu radikal biçimde çözebilen bir ülke bulunmamaktadır” sözlerini kullandı.
