KOCAELİ Devlet Hastanesi’nin Covid-19 servisinde çalışan, 17 yıllık hemşire Armağan Kansız, virüsü ailesine bulaştırdığını düşünürken, annesini hastalıktan kaybetti. Koronavirüsü yenen Armağan hemşire, tekrar birebir durumla karşılaşmamak için ailesiyle imajlı görüşme yaparken, Anneler Günü için annesine his dolu cümlelerin olduğu mektup yazarak, sevgisini ve özlemini kaydetti.
Kocaeli Devlet Hastanesi’nin Covid-19 servisinde çalışan Hediye Kansız, koronavirüse yakalanan annesi Rabia Canbaz’ı (76) 31 Aralık 2020’de kaybetti. Çalıştığı hastanede virüse yakalandığını ve meskene götürerek annesinin yanı sıra babası ve eşine bulaştırdığını düşünen İkram hemşire, ailece atlatmalarının akabinde tekrar tıpkı durumla karşılaşmamak için evine gitmemeye başladı. Eşi ve çocuğuyla imajlı konuşmayla bağlantı kuran Armağan Kansız, annesi olmadan geçireceği birinci Anneler Günü’nün üzüntüsünü yaşıyor. İkram hemşire, Anneler Günü için annesine his dolu cümlelerden oluşan mektup yazdı.
‘EN BÜYÜK ZORLUĞU, ÇOCUĞUMA SARILAMAMAK’
Oğlu Kaan’a (10) sarılamamanın kederini yaşayan Armağan Kansız, “Gerçekten bütün arkadaşlarımla meşakkatli yoldayız. Bunun çıkışı var mı, yok mu; hiçbirimiz de bilmiyoruz. Bu bulaşlardan dolayı çoğumuz ailesinden birilerini kaybetti. Ben dahil. Hepimiz bu hastalığı geçirdik. İnşallah bu çıkmaz sokak bir yerde son bulacak. Çocuklarımızdan uzaktayız, eşimizden uzaktayız. Ailemizi tam olarak göremiyoruz. En büyük zorluğu, çocuğuma sarılamamak. Oğlum sevgiye muhtaç ancak tam olarak o sevgiyi veremiyorum maalesef. Doya doya sarılıp, öpemiyorum 1 yıldan beri. Ben kendim bu hastalığı atlattım. Bu süreçte oğluma bir şey olacak, diye çok korktum. Aileme bir şey olacak, diye çok korktum. Hakikaten, annemi kaybettim korona nedeniyle lakin mesleğimi seviyorum tabi ki. Yeterli ki de bu meslekteyim” dedi.
‘HASTANEDEN ALDIĞIM BULAŞI MESKENİME TAŞIMIŞ OLDUM’
Hastaneden aldığı bulaşı evine taşıdığını düşündüğünü belirten Armağan Kansız, “Annem 5 yıldır bakım hastasıydı. Benimle birlikte yaşıyordu. Ben tek çocuğum aslında. Onu emanet edeceğim hiçbir yer yoktu. Bakım hastası olduğu için mecburen benimleydi. Ben muhtemelen buradan aldığım bulaşı evime taşımış oldum. Münasebetiyle annem, babam, eşim, hepimiz hasta olduk. Tabi annem kronik rahatsızlıkları olduğu için maalesef 31 Aralık’ta vefat etti. Kaybettiğim için üzgünüm. Kaybetmek çok acı lakin ‘Allah’ın takdiri’ diyoruz. Yapacak bir şey yok şu anda. Tekrar geldik, tekrar çalışıyoruz. Yorgunluğun yanı sıra ıstırabım var. Keşke biz de çocuğumuza doya doya sarılabilsek. Keşke o anları, her şeyi eskisi üzere yaşayabilsek lakin umudumuzu kaybetmedik. Hala umudumuz var. İnşallah gelecek günlerde yine sarılıp, birbirimizle hoş günler geçireceğimizi umut ediyoruz. Kederimiz, acımız tabi ki var. Biz bu kadar kendimizden emek verirken, tüm arkadaşlarım, biz yaz- kış demeden 1 yıldan beri bunu yaşarken, bunu göz nazaran göre insanların hala kurallara uymaması, bizi daha çok huzursuz ediyor, daha çok korkutuyor” diye konuştu.
‘BEN KAYBETTİM, ACISINI BİLİYORUM’
Bu yıl Anneler Günü’nün kendisi için çok güç geçtiğini belirten Hediye Kansız, “Ben tek çocuğum. Annem ve babamın, hemşire olsun, diye dua ettiği bir çocuğum. Annemi korona nedeniyle kaybettim. Lütfen herkes kurallara uysun. ‘Bize bir şey olmaz’ demesinler lütfen. Ben kaybettim. Acısını biliyorum. Kimse kaybetmesin. Bu Anneler Günü ve bayram benim için çok sıkıntı olacak. Zira birinci kere annesiz bir Anneler Günü geçireceğim fakat güzel ki evladım var. Ona da doya doya sarılamayacağım. En berbatı de bu. Bütün arkadaşlarım, bütün tabipler, bütün sıhhat topluluğu olarak rica ediyoruz. Bize acısınlar. İstediğimiz tek şey, kurallara ayak uydurmaları. Öbür yapacak hiçbir şey yok şu anda” dedi.
ANNESİNE MEKTUP YAZDI
Hadiye Kansız’ın, annesine Anneler Günü için yazdığı mektup ise şöyle:
“Annem, hani o gittiğin son gün gözlerin gözlerime kilitlenmişti. İşte o an anladım. Sen artık cennet diyarına gidiyordun. Hani dedin ya sessizce ‘Ağlama’ diye. Olmuyor be anne. İsmini anınca gözümden yaşlar süzülüyor. Tutamıyorum sözümü. Halbuki ki ‘Ağlama’ sıkıntının. Dayanamıyorum anne. Hele son konuşmamız. Entübe edilecekti annem, entübe edilmeden evvel ‘Annem artık uyuyacaksın lakin uyandığında seni alıp konutumuza götüreceğim’ dedim ancak annem her şeyi anlamıştı. Dua ediyordu ve sessizce başını salladı. ‘Ben herhalde gelemem kızım’ dedi. Eşimle ve benimle helalleşti. Bizi bize emanet ettin. Babamı, baş tacını emanet ettin ve uzun bir seyahate çıktın. İşte o son görüşüm. Vücudun soğuk lakin ruhun bizimle olan. Gülümsüyordun. Onca yılların yükü bir anda gidivermişti omzundan. Annem, huzura erdiğin o kadar muhakkaktı ki. Sen gitmiştin ve sen gittiğinden beri sol yanım ağrıyor annem.”
